عكس شهدا را ديديم و عكس شهدا عمل كرديم...

امروز براي شهدا وقت نداريم

اي داغ دل لاله تو را وقت نداريم

با حضرت شيطان سرمان گرم گناه است

ما بهر ملاقات خدا وقت نداريم

چون فرد مهمي شده نفس دغل ما

اندازه ي يک قبله دعا وقت نداريم

در کوفه تن غيرت ما خانه نشين است

بهر سفر کرببلا وقت نداريم

تقويم گرفتاري ما پر شده از زر

اي داغ دل لاله تو را وقت نداريم

هر چند که خوب است شهيدانه بميريم

خوب است ولي حيف که ما وقت نداريم

سلام

قطعه اي رو به بهشت

اسم وبلاگتون خيلي قابل تامله ودلنشين

تو گم شدي دوباره

قسم دادم خدارو به ماه و به ستاره

به چشمايي که هر شب اسير انتظاره

به اون بنفشه هايي که مخصوص بهاره

به اون مهي که تنهاست مال شباي تاره

يه شب خدا به من گفت تورو واسم مياره

تورو آورد کردي به چشم من اشاره

چه کم بود عمر اين فصل من و تو و نظاره

دنيا کوچيک بود اما تو گم شدي دوباره

روشن است آتش درون شب
وز پس دودش
طرحي از ويرانه هاي دور
گر به گوش آيد صدايي خشک
استخوان مرده مي لغزد درون گور
ديرگاهي ماند اجاقم سرد
و چراغم بي نصيب از نور
خواب درمان را به راهي برد
بي صدا آمد کسي از در
در سياهي آتشي افروخت
بي خبر اما
که نگاهي درتماشا سوخت
گرچه مي دانم که چشمي راه دارد به افسون شب
ليک مي بينم ز روزن هاي خوابي خوش
آتشي روشن درون شب

نم نمك فراموش مي شويد يهني فراموشتان مي كنيم آنقدر درميان روز مرگي هاي بي نورمان غرق شده ايم كه قطره قطره ازيادمان برده ايم كه چطور آرام نشسته ايم آما براستي آيا يادش مي رود مرداني كه مردانگي را شرمنده كردند.مرداني كه آنقدر محكم بودند كه كوه تا نام آن هشت سال ميآيد صامت به صامت خرد مي شود.

مرداني كه تك تكشان يادآور احياگري حسين است وتا امام گفت: بسيجي، همه مردان گفتند:لبيك

مرداني كه قلبشان به صافي تنسيم بود ونورشان حوريان بهشتي را به بهت وا مي داشت.

مرداني كه مفسر بلوغ آيه ها بودند وزمزمه زمزمه كرشمه دل را ناديده گرفتندوسايه به سايه نقش شراره هارفتند كه ابدي شوند.

مرداني كه لاي هر سلولشان قبل? هموار هستي بود. همان هايي كه محبوس حق بودند.مرداني كه تابوت شيطان را به ما بخشيدند تا ما دفنش كنيم اما ما چه كرديم ؟ زير شقيقه هر گناهمان جاني دوباره به آن بخشيديم.

مرداني مه واژه واژه زندگيشان سرشار بود از پيچك هاي آفريدگارشان

دور از همه مردم شده ام در خودم امشب

پيدا شده ام ، گم شده ام در خودم امشب

لبريز ز سرمستي و سرريز ز هستي

درياي تلاطم شده ام در خودم امشب

در هر نفسم بوي گلي تازه شکفته است

يک باغ تبسم شده ام در خودم امشب

تا نورِ تو تابيده به طور کلماتم

موساي تکلم شده ام در خودم امشب

باريده مگر نم نم نام تو به شعرم

باران ترنم شده ام در خودم امشب

هم دانه ي دانايي و هم دام هبوطم

اسطوره ي گندم شده ام در خودم امشب